नेपालगन्ज, कात्तिक १-
बर्दिया, पाताभारका सिकलसेल एनिमियाका बिरामी कालुराम थारुलाई परिवारले भदौ २६ गते नेपालगन्जस्थित भेरी अञ्चल अस्पताल पुर्याए । दिउँसो २ बजे अस्पताल पुगेका उनलाई सात घन्टापछि सन्चो नहुने भन्दै काठमाडौं रिफर गरियो । काठमाडौंस्थित त्रिवि शिक्षण अस्पताल महाराजगन्ज पुगेको भोलिपल्टै उनको मृत्यु भयो । दुई वर्षअघि नै सिकलसेल पुष्टि भएका थारुले अस्पतालमा समेत उपचार नपाएपछि मृत्यु भएको परिवारको भनाइ छ । ‘त्यो दिन सिकलसेलको उपचार गर्ने डाक्टरको ड्यूटी थिएन, अरु डाक्टरले सामान्य रोग हो भन्दै हेलचेत्र््कयाइँ गरे,’ कालुरामका साला इन्द्रराज चौधरीले भने, ‘यही ढिलाइले गर्दा अनाहकमा ज्यान गयो ।’
पश्चिम तराईका थारु समुदायमा देखिने सिकलसेल एनिमियाले बर्सेनि यसरी नै कालुराम जस्ताको ज्यान लिइरहेको छ । एक वर्षअघि सरकारले उपचारमा एक लाख रुपैयाँसम्म सहयोग गर्ने निर्णय गरेपनि त्यसको प्रभावकारी कार्यान्वयन भएको छैन । उपचार पहुँचमा नपुग्दै बिरामी मृत्युको मुखमा पुग्छन् । रोग पहिचान भई उपचार गराइरहेकालाई पनि ऋणको भारीले उठ्नै नसक्ने गरी थिचेको छ । इन्द्रराजका अनुसार कालुरामको उपचारमा साढे दुई लाख रुपैयाँ खर्च भयो, ऋण पनि त्यतिकै छ । सुर्खेत, कोलडाँडाका कालुराम चौधरी परिवारबाट छुट्टिएपछि उनको भागमा डेढ कठ्ठा जग्गा पर्यो । स्थानीय एक सहकारी संस्थामा काम गर्ने उनको सपना थियो– ऋण निकालेर राम्रो चिटिक्कको घर बनाउने। तर, उनको त्यो सपनामा सिकलसेल बाधक बनिदियो ।
२०५८ सालदेखि छाति, पेट र हातखुट्टा दुख्ने समस्याबाट पीडित उनलाई त्यसको दशकपछि बीर अस्पतालमा सिकलसेल भएको पुष्टि भयो । उपचारका लागि पटक–पटक काठमाडौं, लखनऊ र नेपालगन्ज धाएका उनले साढे तीन लाख रुपैयाँमा एक कठ्ठा जग्गा बेचे । त्यतिले नपुगेर सहकारीबाट अढाई लाख रुपैयाँ ऋण लगे । ‘अझै पनि कति खर्च हुने हो थाहा छैन, सरकारले दिने एक लाखले त के पुग्थ्यो र ?’ भेरी अञ्चल अस्पतालमा भर्ना ३० वर्षीय कालुरामले भने, ‘जीवनमा के–के न गरौंला भन्ने थियो, औषधि गर्दागर्दै जिन्दगी जाने भयो ।’ आजको नागरिकमा खबर छ ।
